Colombia!!!!!!

De laatste week die ik in Ecuador was, verbleef ik in Banos. Het kleine plaatsje wat tussen de bergen ligt staat bekend om de vele buiten activiteiten en natuurlijk de schommel bij La Casa Del Arbol. Tijdens mijn verblijf hier ben ik lekker actief geweest en heb voor het eerst van mijn leven (en ook voor het laatst denk ik) gebungeejumpt. De sprong van de brug was goed voor de adrenaline die ik de dag daarna weer voelde. Zo'n 10.000 km verderop speelde Feyenoord toen een belangrijke pot tegen Sevilla en gelukkig werd deze wedstrijd live uitgezonden in Ecuador. Ondanks dat ik aan de andere kant van de wereld zat, beleefde ik weer een ouderwets Europees avondje(middagje) vol passie, geschreeuw en zo nu en dan een woord wat niet helemaal thuishoort in het ABN. Het was een mooie afsluiting van een midweek Banos en ik vertrok richting Guayaquil om vanuit daar naar Colombia te gaan. Gedurende de busrit richting Guayaquil raakte ik in gesprek met een Amerikaanse vrouw die als missionaris werkte in een sloppenwijk van Guayaquil. Het was erg interessant wat voor gebeurtenissen zij daar meemaakte en aan het eind van de busrit vroeg ze, als mij het leuk leek natuurlijk, om een middagje te kijken waar ze werkte. Nu leek het me altijd al interessant om projecten als deze te bezoeken in Zuid Amerika, maar het is lastig om deze te vinden dus dit was de perfecte gelegenheid. Ik moest vooral niks waardevols meenemen tenzij ik ergens van af wilde;) Dus ik ging een dag later met de taxi richting het havengebied waar de wijk lag. De eerste twee taxichauffeurs die ik vroeg wilden me daar niet heen brengen omdat ze het te link vonden in dat gebied maar uiteindelijk vond ik een onofficiële taxi die me wel wou brengen. Na 45 minuten zoeken en rond te hebben gereden in wijken waar je liever niet alleen wil zijn kwam ik dan aan op de plaatsbestemming! Wat me direct opviel was dat iedereen bijna op straat leefde, maar dat kwam misschien ook wel omdat het zondag was. Bij aankomst kreeg ik een rondleiding en maakte kennis met de andere missionarissen. Het huis waar ze wonen is tevens ook open voor kinderen als een soort opvang dit omdat de meeste ouders geen aandacht kunnen/willen geven aan hun kroost. Daarna kreeg ik een rondleiding door de buurt en werd me verteld wat voor problemen hier zoal heersen. Zo is er alcoholisme, veel mensen zijn gokverslaafd en er is ontzettend veel criminaliteit. Het was erg indrukwekkend om te zien onder wat voor omstandigheden de mensen maar vooral ook kinderen leven. Ze hebben weliswaar een huis en er wordt soms ook onderwijs gegeven, maar voor de rest staan deze kinderen er vaak alleen voor. De kinderen hebben bijna niks waar ze mee kunnen spelen en dat was wel een dubbel gevoel als je bedenkt dat de kinderen in Nederland rond diezelfde (sinterklaas)tijd bedolven worden onder cadeaus. Ik kan deze leefomstandigheden vergelijken met die van ons in Nederland en dat kunnen natuurlijk de kinderen in Guayaquil niet. Ze zijn dan ook blij met wat ze hebben en stralen veel plezier uit en dat is natuurlijk het belangrijkste. Het was een erg interessante en leerzame middag en op deze momenten moet je erg blij zijn dat je in Nederland geboren bent en opgegroeid. Ook heb ik veel respect voor de missionarissen van de Katholieke kerk die dit werk vol passie doen!!

Een dag later vetrok ik vanuit Guayaquil richting Colombia en Cali was mijn eerste bestemming. Cali is de stad van de suiker en......... Salsa. Het is de 3e stad van Colombia en er heerst altijd een lekkere warme temperatuur. Vanuit het hostal waar ik verbleef werden Salsa lessen aangeboden. Dus ik dacht waarom ook niet en samen met nog wat andere backpackers gingen we naar salsales. Na 15 minuten begon ik te denken dat het Salsadansen mij vrij goed afging, maar dit bleek de warming-up nog maar te zijn....... Toen het allemaal wat technischer werd, moest Peter Dirk al snel afhaken en uiteindelijk waren de locals te vinden op de dansvloer en de toeristen keken wat toe hoe het allemaal moest. Dat toekijken was trouwens geen straf aangezien de klas voornamelijk uit Colombiaanse vrouwen bestond;) Na een aantal dagen dansen en de danspasjes oefenen in het uitgaansleven vertrok ik richting de koffiestreek van Colombia. Ik verbleef een aantal dagen in het plaatsje Salento wat midden in het koffiegebied ligt. De eerste dag heb ik een hike in de Cocoravallei gedaan waar de nationale boom van Colombia staat: De waspalm. Het was een mooie wandeling ondanks het weer. Ook heb ik een koffieplantage bezocht en hier heb ik de lekkerste koffie gedronken die ik ooit heb gehad, hier kan zelfs onze eigen Douwe Egberts niet tegen op. De plantage heeft een eigen koffiemerk( Cafe Salento) en 30% van de eigen opbrengst van de koffiebonen wordt hiervoor gebruikt. De andere 70% wordt verkocht nadat het eerst nog een extra keuring heeft ondergaan van de Colombiaanse overheid. Dit keurmerk is erg belangrijk en als het een slechte oogst is krijgen de koffiebonen een lage kwaliteit en worden dus goedkoop verkocht. Mocht het een goede oogst zijn dan krijgen die bonen een stempel van hoge kwaliteit en worden dus duur verkocht. Verassend was te horen wat voor bedrijven de verschillende bonen kopen. Zo koopt "Starbucks" bonen in van lage kwaliteit wat dus goedkoop is en het Italiaanse koffiemerk "Illy" koopt alleen maar de beste kwalitiet in, maar betalen hier dus ook veel voor. Het was een leuke middag op de koffieplantage en die avond was het natuurlijk tijd voor een potje "Tejo" wat is de nationale sport in Colombia is. Tejo werkt als volgt: Je hebt 2 bakken met modder, een metalen ring in het midden en zakjes buskruit op de metalenring. Je moet met een metalen bal zo dicht mogelijk bij de ring zien te gooien en als je het zakje buskruit raakt(wat dan ontploft) scoor je extra punten. Een erg simpel spel maar jong en oud speelt het in Colombia.

Vanuit Salento ben ik vertrokken naar Manizales wat een vrij moderne stad is. Dit komt omdat in 1926 een groot deel van de stad is afgebrand, nadat er een brand was begonnen in de houten kerk. Nu staat er een gigantische betonnenkerk met een toren van 113 meter die je kan beklimmen en je een mooi uitzicht geeft over de stad. In Manizales heb ik ook veel mensen ontmoet uit Colombia zelf ontmoet omdat het nu vakantie hier is verblijven zij ook in hostals. Het is leuk om ook veel contact te hebben met de Colombianen en de mensen zijn erg geinteresseerd in je. Zoveel toeristen komen nog niet naar dit prachtige land en alleen de backpackers beginnen langzamerhand Colombia te ontdekken. Het is een groot verschil met bijvoorbeeld de super toeristische landen Peru of Ecuador. De mensen in Colombia zijn erg vriendelijk en het is me duidelijk geworden dat ze het beruchte verleden van Colombia achter zich willen laten en alleen naar de toekomst willen kijken. En dat snap ik helemaal want de bevolking hier heeft veel elende meegemaakt door drugskartels en paramilitaire groeperingen. Tot nu toe is Colombia echt een super leuk land en mijn verwachtingen worden dan ook meer dan overtroffen. Colombia is niet het "gevaarlijke" land meer wat veel mensen denken. Deze twijfelachtige titel is al een aantal jaren in bezit van buurland Venezuela. Ik ben nu in Bogota en ga vrijdag naar Medellin waar ik weer een aantal Nederlanders ontmoet. In Medellin gaan we de kerst vieren om vervolgens richting Cartagena te gaan om daar in mijn korte broek, t-shirt en slippers het nieuwe jaar in te luiden. Alvast goede feestdagen toegewenst vanuit Colombia!