Crocodile Dundee

De verkiezingen meemaken zoals in Peru was voor een keer leuk, maar om dit nu een week later ook te beleven in Bolivia is wat te veel van het goede, maarja je doet er niks aan. De groep waarmee ik reis door Bolivia bestaat uit 2 Nederlanders, 2 Engelsen en een Fries. Luuk, Tom, Georgina, Lizzy en ikzelf. We hebben elkaar ontmoet in Cusco en hadden allemaal dezelfde route dus dat was toevallig. Bijna twee weken geleden kwamen aan in de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld, La Paz. De eerste indruk was chaos, chaos en nog eens chaos. Maar dit kwam mede door de verkiezingen die de volgende dag op het programma stonden, we hadden dus geluk... En in tegenstelling met Peru waar het leven nog enigszins doorging tijdens de verkiezingen, lag in Bolivia werkelijk het hele land plat. Dit betekende dat vanaf zaterdagavond de restaurants/bars/winkels/etc. waren gesloten tm. zondagnacht.
Dus kon er zondag alleen maar een wandeling gemaakt worden door een soort van spookstad terwijl dit normaal een bruisende metropool is. Gelukkig kwamen we een aantal locals tegen die aan het voetballen waren in het park. En na wat gebaren en een paar woordjes Spaans konden we meedoen aan de partij. Normaal bij het 5e van Be Quick ben ik nu niet echt een veel lopende spits, maar voetbal op 3700 meter betekende dat ik werkelijk geen stap te veel deed. 1 sprint en je kon 5 minuten bijkomen. Nu snap ik ook waarom wereldploegen zoals Brazilië, Argentinie en Uruquay altijd punten verspelen als ze spelen in La paz tegen het nationaal Boliviaans elftal.

De dag na de verkiezingen konden eindelijk de tours worden geboekt, namelijk de deathroad en de Jungletour. Na de tours te hebben geregeld kon de stad worden verkend. Het eerste doel was de San Pedro gevangenis. Deze gevangenis staat in het midden van La Paz en was gebouwd voor oorspronkelijk 400 gevangen. Er zitten momenteel 1500 gevangen, de populatie van gevangen bestaan uit: Drugsbaronnen, Moordenaars, Corruptie Politici, Verkrachters, kortom de zware jongens. Niks bijzonders zou je zeggen maar deze gevangen runnen de gevangenis zelf. De bewakers staan bij de poort en houden alleen in de gaten of ze niet ontsnappen. De bewakers zijn makkelijk omkoopbaar en het is een komen en gaan van mensen in de gevangenis. Tot een aantal jaren geleden werden er zelf rondleidingen gegeven voor toeristen, en dit was erg populair. Dit werd gedoogd door de overheid alleen was het wel op eigen risico. Deze rondleidingen werden gegeven door gevangen maar nadat dit een aantal keren flink mis is gegaan werd er mede door de internationale druk besloten dit niet meer toe te staan. Althans het is nu strafbaar, maar nog wel mogelijk. Voor degenen die meer over de San Pedro gevangenis willen weten verwijs ik jullie door naar het boek ´´Marching Powder´´ van Rusty Young. Dit boek is een echte aanrader en staat vol met bizarre waargebeurde verhalen over wat er mogelijk is/was in deze gevangenis. Na de gevangenis te hebben gezien werd er een rit gemaakt in de splinternieuwe kabelbaan(Open sinds mei 2014) en een bezoek gebracht aan het legendarische nationale voetbalstadion. Je kon het stadion zo binnenwandelen en niemand sprak je er op aan dat je het veld betrad. Dus na Messi, Suarez en Neymar heeft Bilker nu ook op dat veld gestaan. De volgende dag stond dan de wereldberoemde Death Road op het programma. Deze weg is ongeveer 70 kilometer lang en gaat langs diepe ravijnen en is soms maar 3 meter breed. Tot 2006 was dit de enige manier om van La Paz naar de plaats Coroico tegaan en passeerden hier auto´s, vrachtauto´s en bussen elkaar elke dag op deze onverharde weg. Omdat hier zoveel ongelukken gebeurden werd er in 2006 een nieuwe weg geopend. Tegenwoordig is de Death Road een toeristische attractie voor veel reizigers om met een mountainbike naar beneden te gaan. Er werd gestart op een hoogte van iets meer dan 4600 meter en tijdens het dalen kwamen we veel herdekingstekens tegen van de zware ongelukken die er plaatsvonden. In het ravijn liggen honderden wrakken van auto´s, vrachtauto´s en bussen die soms ook nog aardig goed zichtbaar zijn. Het grootste ongeluk wat hier gebeurt is bijna 30 jaar geleden. Een bus met meer dan 100 mensen tuimelde het ravijn in en niemand overleefde het. Tsja het ritje naar beneden met de mountainbike was risicovol maar voor een ervaren fietser uit Nederland was dit natuurlijk geen probleem. Altans de eerste 20 kilometer, die ik zonder kleerscheuren doorkwam. Hierdoor kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijn mountainbike, totdat ik een onschuldige bocht een klein beetje verkeerd inschatte. Er lagen hier namelijk nogal wat losse steentjes waardoor ik in de slip raakte en erachter kwam dat de stenen toch ook wel hard zijn in Bolivia. De val van Joseba Beloki in de tour van 2003 was er niks bij. Maar met wat schaafplekken en de volgende dag een paar blauwe plekken kwam ik er goed vanaf. Dat de death road ook voor toeristen gevaarlijk is, blijkt wel dat er dit jaar ook alweer 3 doden en heel veel gewonden zijn gevallen onder de fietsers. Maar onze groep kwam er zonder al te veel kleerscheuren van af. En terwijl we van ons dik verdiende biertje zaten te genieten vertelde onze gids wat voor horrorongelukken hij wel niet meegemaakt heeft, en dan ben je blij dat je veilig bent gearriveerd!

De volgende dag stond de jungletour op de planning. Oorspronkelijk zou ik pas in Ecuador een Jungletour doen maar de tours in Bolivia staan goed aangeschreven en het leuke van Backpacken is dat de plannen altijd kunnen wijzigen. Twee uur voordat onze vlucht zou vertrekken richting Rurrenabaque kregen we het bericht dat deze lijnvlucht, kwam te vervallen. Dit omdat er niet genoeg animo was. Maarja dit hoort ook bij Boliva, niks gaat volgens planning en elke dag is weer een verassing. Gelukkig werd er nog een vlucht gevonden voor de volgende dag en werd er vroeg in de ochtend vertrokken vanuit La Paz waar het toen 2 graden was. Een uur later stapte ik het vliegtuig uit en het was net alsof ik de vlindertuin in Dierenpark Emmen binnenstapte. De warmte, geluiden en geur was nagenoeg hetzelfde. Na nog 3 uren rijden en 3 uren te hebben gevaren kwamen we aan bij het eindpunt, de Junglelodge midden tussen de Apen, Amazonedolfijnen, Kaaimannen, Piranhas, Anacondas, veel verschillende vogels en ontelbaar veel insecten. De tour was in totaal 3 dagen en bestond o.a. Piranha vissen, een zoektocht naar de anaconda die we helaas niet hebben gevonden, een vaartocht en zwemmen. De kongingin van de rivier is de Amazonedolfijn, als deze dolfijnen in de buurt zijn kun je gewoon zwemmen in de rivier, terwijl de kaaimannen op de kant liggen. Deze beesten zullen je dan ook niet aanvallen en ook zul je niet gebeten worden door piranhas omdat deze te klein zijn om een mens te pakken. Tsja ik dacht eerst dat onze gids gek was geworden maar terwijl ik dit nog zat te denken sprong hij in het water terwijl de kaaimannen hem aanzaten te gapen een paar meter verderop. Na een aantal minuten zette ik mijn verstand maar even op nul en sprong als Steve Irwin het water in. Deze ervaring was echt bizar: Zwemmen terwijl de kaaimannen je een paar meter verderop zitten aan te staren, de dolfijnen die wat om je heen zwemmen en de piranha's die je niet bijten. Na het zwemfeestje was ik trouwens blij dat ik weer veilig in de boot zat. Helemaal omdat we later een Kaaiman van ongeveer 5 meter aan de kant zagen liggen, die niet veel moeite zou hebben met een Dokkumer. Na 3 dagen alleen maar zweten, me constant insmeren met zonnebrand/deet insectenspray en fotos maken vond ik het prima dat we weer richting de bewoonde wereld gingen. Het enige wat ik echt ga missen is het wakker worden in de Jungle terwijl de apen wat om je junglelodge heen slingeren.
Via Rurrenabaque, en La Paz zit ik momenteel, volgens de reisgidsen en medereizigers, in de ´mooiste´ stad van Bolivia Sucre. En nadat ik de citytour gisteren heb gedaan kan ik me daar helemaal in vinden. Veel leesplezier en een hartelijke groet vanuit het altijd onvoorspelbare Bolivia!